Jivotovskiy ve meslektaşları birkaç yıldır, hücresel açlığın kanserin davranışı üzerindeki etkisini araştırıyor ve bu tür etkileri, sinyal molekülleri ve çeşitli gen terapileri yardımıyla nasıl elde edebileceklerini anlamaya çalışıyor.

Bunun için bilim insanları, 2 tür ‘ölümsüz' kanser hücrelerini besinden mahrum etti, bölünmesi ve kemoterapi ile bağışıklık sistemine karşı korumayla ilgili gen aktivitesindeki değişikliği izledi. Bilim insanları, kansere ‘açlık' çektirilmesiyle etkinliği gözle görülür biçimde azalan DNA'nın birkaç bölgesi ile ilgili proteinleri tanımlamayı başardı.

Biyologların dikkatini, kendini yok etme sisteminden sorumlu Mcl-1 geni ile aynı adı taşıyan protein çekti. Tüm sağlıklı ve birçok kanser hücrelerinde bulunan bu sistem, bir kısmı hücreyi apoptozu (hücre intiharı süreci) tetiklemesine neden olan onlarca protein moleküllerinden oluşuyor. Protein moleküllerinin bir kısmı da aksine apoptuzu bastırıyor.

Sağlıklı hücrelerde ‘ölüm proteinleri' ile Mcl-1 ve diğer benzer moleküller arasında denge korunuyor. Ama kanser oluşunca bu denge Mcl-1 lehine kayıyor, bu yüzden tümör hücreleri, genelde intihara zorlayan çok büyük DNA hasarlarına rağmen ölmüyor.