Ben bunların hiçbiri değilim ki... Ben de bir insanım, benim de duygularım var. Sanatçı kişiliğim sebebiyle neden hep bir entrika olmak zorunda ismimin geçtiği her konuda? Neden beni ilgilendirmeyen konuların da ana kahramanı olmak zorundayım? Bunun usturuplu, ahlaklı bir yolu yok mu yahu? Halbuki her şeyim ortada, bir gizemim de yok ki. İşlerim ortada, duruşum ortada, ne yaşadığım belli, neye inandığım belli, neyi temsil ettiğim belli, neyin arkasında durduğum belli.

Buna rağmen; seni olduğun gibi asla yansıtmayan varsayımların bir tezahürü olduğun yanılsamasına herkesin delilercesine inanma isteği neden? Bu çok eskide kalmadı mı artık? Güzel olanı değil de kötü olanı, yanlış olanı çoğaltmak mı güzele, iyiye taşıyacak bizi? Bu da şiddetin başka türlüsü değil mi? Yeter!