"Benim bugüne kadar her şeyi annem ve dedemle geçti. Hastalığım... İlkokulum... Ortaokulum... Her şeyim! Buradayken düşünme fırsatım daha çok oluyor. Onların yokluğu, özlemi her geçen gün beni daha da farklı bir insan yapıyor. Dedem ile baba gibi büyüdüm. Onunla 9 yaşına kadar aynı yatağı paylaştım. 4-5 yaşına kadar baba olarak onu bildim. Akşam eve geldiğimde kapıyı dedem açardı ve ben ona koşardım. Dedem beni oğlu yerine koydu dayım trafik kazasında öldüğü için... "

"Annemi anlatmaya kelimeler yetmez. Mesela kasaba giderdi. Söyleyemezdi, utanırdı. 'Köpeğim var ona kemik alacağım, bana kemik verir misiniz?' derdi. annem o kemikleri alıp bana kemik suyuyla çorba içirirdi. Annem de çalışmıyordu, çok gençti. Benim çocukluğumdan bugünüme kadar yapmadığı hiçbir şey kalmadı."

"O insan benim babam. Benimle gurur duymasını isterdim. Belki içten içe duyuyordur, bilmiyorum. ana Bursa'dan bir ev aldı. O evi alırken bana feragatname imzalattı. Ondan önce bana 'İstersen ben sana bu evi almayayım, gel benimle kal. Böyle bir şey yaşamayalım' dedi. 'İstemiyorum, ben annemle kalmak istiyorum' dedim. İkimiz arasındaki bütün bağ bir imza ile bitti."