Daha yolumuz
var ama yaşam fonksiyonlarının yerine gelmesi çok sevindirici.
64 gün oldu.
O kadar sevenleri dua etti ki bir mucize gerçekleşti. Ne kadar çok seveni
varmış. Abim yavaş yavaş atlatacak. Bugünleri görmek bizi çok sevindirdi.
Yanına
girdik. Çok sınırlı bir şekilde yanına girip çıkıyoruz. Şu an abim konuşuyor,
küçük küçük canının çektiği yiyecekleri söylüyor. Canı mantı, köfte, pizza
istemiş… Şimdilik aile bireyleri görebiliyor.
Anlık olumlu
ve olumsuz gelişmelerde özellikle bekleyip haber veriyordum sizlere. Abim yoğun
bakımda hala ancak solunum cihazından ayrıldı. Boğazındaki aparat kapalı
tutuluyor ve o güzel sesini duyuyoruz, bizimle çok net konuşuyor. Minik
lokmalarla sevdiği şeyleri yiyor. Yaşama tutundu artık. Daha önce hayati
tehlikesi vardı ancak artık yok diyebilirim. İki aylık bu çok zorlu süreçte
neler olduğunu tam olarak hatırlamıyor doğal olarak. Bu bence iyi bir şey.