64 gün oldu. O kadar sevenleri dua etti ki bir mucize gerçekleşti. Ne kadar çok seveni varmış. Abim yavaş yavaş atlatacak. Bugünleri görmek bizi çok sevindirdi.

Yanına girdik. Çok sınırlı bir şekilde yanına girip çıkıyoruz. Şu an abim konuşuyor, küçük küçük canının çektiği yiyecekleri söylüyor. Canı mantı, köfte, pizza istemiş… Şimdilik aile bireyleri görebiliyor.

Anlık olumlu ve olumsuz gelişmelerde özellikle bekleyip haber veriyordum sizlere. Abim yoğun bakımda hala ancak solunum cihazından ayrıldı. Boğazındaki aparat kapalı tutuluyor ve o güzel sesini duyuyoruz, bizimle çok net konuşuyor. Minik lokmalarla sevdiği şeyleri yiyor. Yaşama tutundu artık. Daha önce hayati tehlikesi vardı ancak artık yok diyebilirim. İki aylık bu çok zorlu süreçte neler olduğunu tam olarak hatırlamıyor doğal olarak. Bu bence iyi bir şey.

Başımıza bu tarz şeyler geldiğinde refleks olarak hayatta kalma içgüdüsü ile hareket ederiz, daha sonra olanları sorgularız. Uzun süre yatmaya bağlı gelişen kas güçsüzlüğü için de zamana ihtiyacı var. Bu günlere geldik bence hepsi hallolacak inşallah.