Sesi çıkmayanların durumu daha tehlikeli... Adam beni alkışlıyor şimdi ya sonra belki yuhalayacak. Adamı kazanacaksın. Ben hep şuna benzetiyorum. Kasanın içinde elmanın biri çürükse o kısmını temizleyeceksin. Olmadı o zaman atacaksın. Hoşgörü göstereceğiz. Ama taviz veremeyiz. Bunu yaparsak diğerlerini, takımı kaybederiz. Adam çok koşuyor ama yetenekli değil onu oynatamam.

“TOLGAY’IN ÇOK KIRILMALARI OLDU”

Bazen tartışmalar olur. Oyun içinde bağırıyoruz. “Lütfen koş” da dersin, “Koş lan” da dersin. Bu algılama ile alakalı. Bunu yapınca “Hoca ile oyuncu tartıştı” diyorlar. Bazen hoca “Yavrucuğum koş” der. Adam dönüp “Bana niye yavrucuğum” dedin diye tartışır. Adam isterse kafasına koymuşsa kavga eder. Hayat çok şey öğretiyor. Adam bana bakarsa öğrenir. Öyle oyuncu var ki gelişme kaydeder ama durup dururken “Bana güvenmiyorsun” der. Güvenmiyorsam burada ne işin var?

Şu an direkt oyuncular arasında olan bir tanesi Tolgay’dır. Çok savaştı, arada bir gelgitleri, duygusal kırılmaları oldu. Ama toparladı. Seyirci baskısını taşıyamayan oyuncular oluyor, o zaman giderler. Devre arası geliyor gitmek isteyen varsa yönetim ile konuşsun. Kalırsan çalışacaksın. Oynarsın, oynamazsın bu iş çocuk oyuncağı değil, burası altyapı değil.

Maçlara hazırlanırken rakibe göre plan yapıyor musunuz?

Osmanlı maçının temposu iyiydi. Son 10 dakika oyun disiplininden kopmalar oldu. Hücuma gidiyoruz, adamlar geliyor. Onların dağılması lazım, biz niye dağılıyoruz? Gole gitmek önemli ama takımın yarısı önde yarısı arkada... Korner atıyoruz, gol yiyoruz. Bu ne maçı ya! Böyle gol mü yenir yahu! Güzel maç demek, doğru oynanması ve göze hoş gelmesi demektir. İşte bu ikisi olursa mükemmel... Yetinmek değil, şükrederim. Bu işi yapıyorsak en iyisini yapacağız...